![]() |
NOÉMIA DE SOUSA (1926-2002), poeta e
xornalista mozambicana comprometida cos
dereitos das mulleres e dos pobos africanos.
As súas ideas anticoloniais levárona a
sufrir
persecución e
exilio. |
Se o noso canto negro é
simultaneamente
apagado e ameazador como o mar
en noites de calma;
se a nosa voz é rouca e agreste
só abríndose en gritos de rebeldía;
se é ao mesmo tempo amarga e doce a nosa poesía
como zume de froitas silvestres;
se é encovado e profundo o noso ollar
rachándose impávido à luz do día;
se son deformes e gretados os nosos pés espalmados
de trillar camiños ingratos;
se a nosa alma se fechou para a alegría
e só dá hospedaxe ao odio e á revolta
‒non nos culpes a nós, irmán que vés das rúas da cidade.
Que se interpuxeron entre nós e o sol
apagado e ameazador como o mar
en noites de calma;
se a nosa voz é rouca e agreste
só abríndose en gritos de rebeldía;
se é ao mesmo tempo amarga e doce a nosa poesía
como zume de froitas silvestres;
se é encovado e profundo o noso ollar
rachándose impávido à luz do día;
se son deformes e gretados os nosos pés espalmados
de trillar camiños ingratos;
se a nosa alma se fechou para a alegría
e só dá hospedaxe ao odio e á revolta
‒non nos culpes a nós, irmán que vés das rúas da cidade.
Que se interpuxeron entre nós e o sol
grades feas de escravización,
grades negras e cerradas a impedirnos tostar
de verdadeira felicidade.
Mais, ai, irmán que ves o das rúas da cidade!
O noso firme sentido de xustiza, a nosa indómita vontade a nacer
a nosa miseria común vestida de sacas rotas e inmundas,
a nosa propia escravitude
serán a calor e o mazarico que fundirán
para sempre as grosas columnas que nos lañaban a vida enteira
e lle arrancaron todo o xeito doce e inexpresable de vida.
NOÉMIA DE SOUSA
grades negras e cerradas a impedirnos tostar
de verdadeira felicidade.
Mais, ai, irmán que ves o das rúas da cidade!
O noso firme sentido de xustiza, a nosa indómita vontade a nacer
a nosa miseria común vestida de sacas rotas e inmundas,
a nosa propia escravitude
serán a calor e o mazarico que fundirán
para sempre as grosas columnas que nos lañaban a vida enteira
e lle arrancaron todo o xeito doce e inexpresable de vida.
NOÉMIA DE SOUSA
Ningún comentario:
Publicar un comentario