Os cegos e o elefante

Había unha vez seis cegos que todos os días estaban sentados á beira dun camiño e vivían da caridade dos viandantes.

Un día oíron barullo de xente que pasaba polo camiño e preguntaron que estaba acontecendo. Unha muller contoulles que conducían un elefante para traballar nun bosque de alí cerca. A miúdo oíran falar dos elefantes, pero nunca viran un. Como ían poder, pois eran cegos?

Pediron á muller que os avisara cando o elefante se achegara, e, cando o fixo, os cegos saíron á estrada e chamaron ao dono. Pedíronlle que se detivese un momento para eles poderen ver o grande animal. No podían velo cos ollos, pero pensaron que se o tocaban coas mans poderían saber que aspecto tiña.

O primeiro pousou a man nun lateral do elefante. "Ben, ben –dixo–. Agora xa sei como é este animal: é idéntico a unha parede".

O segundo foi dar cun dos dous dentes incisivos que sobresaen da boca do elefante. “Irmán –dixo–. Estás equivocado. É redondo, liso e coa punta afiada. Asemella máis unha lanza ca calquera outra cousa“.

O terceiro agarrou a longa trompa do elefante. "Ambos os dous andades errados –dixo –. Calquera que teña dous dedos de fronte pode deducir que un elefante asemella unha gorda serpe".

O cuarto estendeu os brazos e chantounos arredor dunha das patas do elefante. "Oh, que cegos sodes! –dixo–. Para min está moi claro que é redondo e alto coma unha árbore".

O quinto home era moi alto e cadroulle agarrar unha das enormes orellas do elefante. “Mesmo sen ollos, deberiades poder ver que este animal non é como ningunha das cousas que nomeades –dixo–. Ten toda a pinta dun grande abano".

O sexto home, que era moi vello e lento, botou un tempo antes de poder atopar o elefante. Por fin, pillou o rabo do animal. "Oh, homes necios! –berrou–. Hoxe estades apaiolados. Este elefante nin asemella un muro, nin unha lanza, nin unha serpe nin unha árbore; e menos un abano. Calquera que o vexa debe sabelo: asemella unha corda".

Despois o elefante seguiu adiante. Os seis cegos sentaron á beira do camiño e botaron alí todo o día defendendo as súas opinións. Non se deron posto de acordo e chegaron a insultarse por teren percepcións diferentes. Todos e cada un crían saber a verdade, pero todos estaban errados porque só coñecían unha parte dela. As veces, tamén as persoas que teñen vista actúan coma parvos.

JAMES BALDWIN. The Blind Men and the Elephant. Versión dun conto tradicional hindú. 

James Baldwin (1924-1987) foi un escritor neoiorquino, activista polos dereitos civís. As súas novelas exploran os temas da identidade colectiva e denuncian as presións sociais contra negros e homosexuais.

O sentinela

Estaba empapado e enlamado e famento e aterecido a 50.000 anos luz da casa.

O sol alumaba cunha rara luz azul, e a gravidade -o dobre da que el estaba acostumado- dificultaba cada movemento.

Pero tras decenas de milleiros de anos, a guerra non cambiara. Para os pilotos do espazo era doada, coas súas relucentes astronaves e súas superarmas. Mais cando as naves tomaban terra, era o soldado de a pé, a infantaría, quen se tiña que apoderar do terreo, palmo a palmo, custase o sangue que custase. Xusto iso estaba acontecendo naquel maldito planeta, planeta dunha estrela da cal nin oíra falar até que lle fixeron poñer os pés nel. E agora era terreo sagrado porque os inimigos tamén estaban alí. Os outros, a única outra especie intelixente na Galaxia... monstros crueis, horrorosos e repulsivos.

O primeiro contacto fora cerca do centro da Galaxia; despois veu a lenta e difícil colonización duns doce mil planetas; unha guerra a primeira vista. Eles comezaran a disparar sen tentar negociar ou acordar a paz.

Agora loitaban planeta por planeta, nunha amarga guerra. 

Estaba empapado e enlamado e famento e aterecido; o día era cru, cun vento que mancaba os ollos. Pero o inimigo tentaba infiltrarse, e cada posto avanzado era vital. Mantíñase alerta, coa arma preparada. A 50.000 anos luz da súa casa, loitando nun mundo estraño e dubidando se viviría para volver ao fogar.

E entón viu que un daqueles seres viña arrastrándose cara a el. Apuntou e disparou. O inimigo deu ese un deses horribles e estraños gritos que eles daban e despois caeu inmóbil.

Ficou estremecido polo espectáculo que tiña diante. Debía poder acostumarse co tempo, mais el nunca puido. Esas criaturas eran tan repugnantes, con só dous brazos e dúas pernas, e aquela noxenta pel clara e sen escamas.

FREDRIC BROWN. Sentry (1954)

Carta do namorado

Hai novelas que, aínda que non son longas, non logran comezar de verdade até a páxina 50 ou a 60. A algunhas vidas sucédelles o mesmo. Por iso non me matei antes, señor xuíz.

JUAN JOSÉ MILLÁS. “Microrrelatos 01”. El País Semanal.