Rubaiyat

O día que pasou? Esquéceo!

O día que non chegou? Non o temas!

Amigo! Non tortures o teu corazón 
na espera do día que está por nacer,

non queiras vivir o que está por acontecer

e non laies polo día que xa se foi.

 

OMAR KHAYAM. Rubaiyat.

Oito albaneis

"(…) Permítanme contarlles o último conto que me contou o meu avó hai moitos anos:

Había oito albaneis que saíron da súa aldea natal para buscar traballo. Para resgardarse da treboada que estaba a piques de caer, todos entraron nun templo en ruínas. Os tronos sucedíanse, os lóstregos iluminaban o escuro ceo, uns estraños sons traspasaban a porta do templo e parecían os ruxidos dun dragón. Todos estaban mortos de medo, e os seus rostros viraron pálidos. Un deles comentou: -“É sinal de castigo celestial. Entre nós debe haber alguén que fixo algo malvado. Quen é ese maldito? Sae agora mesmo. Sae para recibir a túa condena divina e para non estender a mala sorte entre nós”. Obviamente, ninguén quería saír fóra. Outro propuxo: “Como ninguén de nós quere saír, lanzaremos os nosos chapeus de palla fóra e o que non regrese significará que o seu dono é a persoa da que estamos a falar. Entón, pedirémoslle que se vaia”. Todos asentiron e lanzaron os seus chapeus fóra. Só un chapeu quedou no exterior e os demais volveron dentro. Os sete albaneis querían botar do templo á persoa cuxo chapeu quedara fóra. O home negouse a aceptar esa decisión. Nese momento, os outros sete collérono e expulsárono á forza. Supoño que a estas alturas xa adiviñarían o final do conto: No mesmo instante en que ficou expulsado, o templo afundiuse e os sete homes morreron. 

Son un contacontos. 

Déronme o Premio Nobel polos meus contos. (…)"

Mo Yan. Discurso de aceptación do premio Nobel de Literatura. 7/12/2012

POEMA ANTIGO IX

Zhuang Zhou soñou que era unha bolboreta; 

a bolboreta era Zhuang Zhou. 

Se un só corpo se transmuta,

todas as cousas son cambiantes.

Sábese que o mar de Penglai 

algunha vez foi claro arroio. 

O meloeiro de Qingmen antes 

foi marqués de Dongling. 

Así son riquezas e honras.

Detrás de que nos afanamos?

Li Po

Ante o espello

Mide mil varas o meu cabelo cano

e as miñas tristezas miden outro tanto.

Mírome no espello cristalino,

e non me explico por que ten carazo.

LI BAI (LI PO)