ESMAGAMENTO DAS GOTAS

Eu non sei, olla, é terrible como chove. Chove todo o tempo, por fóra tupido e gris, aquí contra o balcón con goteiróns calados e duros, que fan plaf e se esmagan como labazadas un detrás doutro, que fastío. Agora aparece unha pinguiña no alto do marco da fiestra, fica tremelicando contra o ceo que a esnaquiza en mil brillos apagados, vai crecendo e cambaléase, xa vai caer e non cae, aínda non cae.

Está prendida con todas as uñas, non quere caer e vese que se agarra cos dentes mentres lle medra a barriga, xa é unha gotaza que pendura maxestosa e, de súpeto, zup, alá vai, plaf, desfeita, nada, unha viscosidade no mármore.
Pero hainas que se suicidan e entréganse axiña, brotan no marco e aí mesmo tíranse, paréceme ver a vibración do salto, as súas perniñas desprendéndose e o grito que as emborracha nesa nada do caer e aniquilarse.

Tristes pingas, redondas inocentes pingas. Adeus pingas. Adeus.

JULIO CORTÁZAR. Historias de Cronopios e de Famas (1962).

CLARO QUE DOE

Claro que cando rebentan os brotes doe

Por que, se non, dubidaría a primavera?
Por que toda a nosa ardente arela
está unida á xeada e amarga néboa?
O abrocho estivo envolto todo o inverno.
Que acontece agora? Algo que se consume e estala?
Claro que cando rebentan os brotes doe,
doe o que crece

e o que o constrinxe.

Claro que é duro o caer das gotas,

trementes de ansiedade, prendidas penduran
ás pólas da árbore; inchan, esvaran,
o peso púxaas cara abaixo... Como se aferran!
Magoa a incerteza, o medo a se escindir,
magoa sentir o abismo que atrae e chama por ti,
e, aínda así, permanecer e estremecer.
Magoa querer quedar 

e querer caer.

Entón, cando todo magoa e nada axuda

a que os brotes das árbores xubilosos rebenten,
entón, cando xa ningún medo as retén,
as gotas das pólas caen relucentes,
esquecen que polo novo estaban asustadas
esquecen que pola viaxe estaban angustiadas,
e, nun segundo, senten a suprema seguranza,
descansan na confianza 

que creou o mundo.

Karin Boye, escritora sueca (1900-1941).

Autobiografía

Gloria Fuertes naceu en Madrid
aos dous días de idade,
pois foi moi laborioso o parto da miña nai
que se se descoida morre por vivirme.
Aos tres anos xa sabía ler
e aos seis xa sabía os meus labores.
Eu era boa e delgada,
alta e algo enferma.
Aos nove anos pilloume un carro
e aos catorce pilloume a guerra;
Aos quince morreu a miña nai,

foise cando máis falta me facía.
Aprendín a regatear nas tendas
e a ir aos pobos por cenorias.
Por entón empecei cos amores,
-non digo nomes-,
grazas a iso, puiden aturar
a miña mocidade de barrio.
Quixen ir á guerra, para parala,
pero detivéronme a metade do camiño.
Logo saíume unha oficina,
onde traballo coma se fose parva,
-pero Deus e o mensaxeiro saben que non o son-
Escribo polas noites
e vou ao campo moito.
Todos os meus morreron hai anos
e estou máis soa que eu mesma.
Publiquei versos en todos os calendarios,
escribo nun xornal de nenos,
e quero mercar a prazos unha flor natural
como as que lle dan a Pemán algunhas veces.

Gloria Fuertes. Obras Incompletas (1980)