Cando un pola noite parece
ter tomado a decisión definitiva de ficar na casa, puxo a bata, despois de cea
sentou na mesa iluminada disposto a facer aquel traballo ou aquel
pasatempo despois do cal un acotío vai durmir, cando fóra o tempo vai tan
desapracible que o máis natural resulta quedar na casa, cando un botou quedo xa tanto
tempo na mesa que irse provocaría o abraio de todos, cando xa a escada
está escura e a porta da entrada fechada, e cando a pesar de todo iso, un, nunha
excitación repetina, quita a bata, aparece decontado vestido para saír á
rúa, explica que ten que saír e o fai despois dunha breve despedida, coidando
en ter deixado unha maior ou unha menor irritación dada a rapidez coa que bate a porta da
casa, cando un está de novo na rúa cos membros que responden cunha mobilidade
especial por esa liberdade inesperada que lles conseguiu, cando un sente só por
esa decisión que concentra en si mesmo toda a capacidade de decidir, cando un dando
ao feito unha maior importancia do normal, dáse de conta que ten máis forza
para provocar e soportar o máis rápido dos cambios, e cando un vai así alancando
altivo polas rúas, entón un, por esa noite, está totalmente desligado dunha familia que se converte no impropio, mentres un firme e denso, enche o peito, estrica
as pernas e ascende á súa verdadeira estatura. Todo isto intensifícase, cando
un, a esa hora serodia da noite, vai visitar un amigo para ver como lle vai.
FRANK KAFKA. Praga, Imperio Austrohúngaro, 1883 -
Kierling, Austria, 1924.
