Preámbulo ás instrucións para dar corda ao reloxo

Pensa nisto: cando che regalan un reloxo regálanche un pequeno inferno florido, unha cadea de rosas, un calabozo de ar. Non che dan soamente o reloxo, que os cumpras moi felices e esperamos que che dure porque é de boa marca, suízo con áncora de rubís; non che regalan soamente ese miúdo canteiro que atarás ao pulso e pasearás contigo. Regálanche -non o saben, o terrible é que non o saben-, regálanche un novo anaco fráxil e precario de ti mesmo, algo que é teu pero non é o teu corpo, que hai que atar ao teu corpo coa súa correa coma un braciño desesperado pendurándose do teu pulso. Regálanche a necesidade de darlle corda todos os días, a obriga de darlle corda para que siga sendo un reloxo; regálanche a obsesión de atender á hora exacta nas vitrinas das xoiarías, no anuncio pola radio, no servizo telefónico. Regálanche o medo de perdelo, de que cho rouben, de que se che caia ao chan e rompa. Regálanche a súa marca, e a seguridade de que é unha marca mellor cás outras, regálanche a tendencia de comparar o teu reloxo cos demais reloxos. Non che regalan un reloxo, ti es o regalado, a ti ofrécente para o aniversario do reloxo.

	Julio Cortázar. Historias de Cronopios y de Famas. 1962