Paseo nocturno

Cheguei á casa cargando o cartafol cheo de papeis, relatorios, estudos, investigacións, propostas, contratos. A miña muller, xogando un solitario na cama, cun vaso de whisky no velador, dixo, sen sacar os ollos das cartas, tes ar de canso. Os sons da casa: a miña filla no seu cuarto practicando impostación da voz, a música cuadrafónica do cuarto do meu fillo. Non vas soltar ese maletín? Preguntou a miña muller, saca esa roupa, bebe un whiskiño, necesitas aprender a relaxarte.

Fun para a biblioteca, o lugar da casa onde me gustaba estar illado e como sempre non fixen nada. Abrín o volume de pescudas sobre a mesa, non vía as letras nin os números, eu esperaba nada máis. Ti non paras de traballar, aposto que os teus socios non traballan nin a metade e gañan o mesmo, entrou a miña muller na sala cun vaso na man, xa podo mandar servir a cea?

A empregada servía á francesa, os meus fillos creceran, a miña muller e eu estabamos gordos. É aquel viño que che gusta, ela estalou a lingua con pracer. O meu fillo pediume diñeiro cando estabamos co café, a miña filla pediume diñeiro na hora do licor. A miña muller non pediu nada, nós tiñamos unha conta bancaria conxunta.
Imos dar unha volta no coche? Invitei. Eu sabía que ela non ía, era a hora do serial televisivo. Non sei que graza ten pasear en coche todas as noites, ese coche custou unha fortuna, ten que ser usado, eu apégome menos aos bens materiais, respondeu a miña muller.

Os coches dos nenos bloqueaban a porta do garaxe, impedindo que eu sacase o meu coche. Saquei o coche dos dous, deixeinos na rúa, saquei o meu e deixeino na rúa, puxen os dous coches novamente no garaxe, pechei a porta, todas esas manobras deixáronme levemente irritado, pero ao ver os parachoques saíntes do meu coche, o reforzo especial dobre de aceiro cromado, sentín que o corazón batía rápido de euforia. Metín a chave no contacto, era un motor poderoso que xeraba a súa forza en silencio, escondido no capó aerodinámico. Saín, como sempre sen saber para onde ir, tiña que ser unha rúa deserta, nesta cidade que ten máis xente que moscas. Na Avenida Brasil, alí non podía ser, moito movemento. Cheguei a unha rúa mal iluminada, chea de árbores escuras, o lugar ideal. Home ou muller?, realmente non había gran diferenza, pero non aparecía ninguén en condicións, comecei a quedar un pouco tenso, iso sempre sucedía, até me gustaba, o alivio era maior. Entón vin á muller, podía ser ela, aínda que unha muller fose menos emocionante, por ser máis fácil. Ela camiñaba apresuradamente, levando un vulto de papel ordinario, cousas da panadería ou da tenda de legumes, estaba de saia e blusa, andaba rápido, había árbores na beirarrúa, de vinte en vinte metros, un interesante problema que esixía unha dose de pericia. Apaguei as luces do coche e acelerei. Ela só caeu na conta de que eu ía encima dela cando escoitou o son do caucho dos pneumáticos pegando na cuneta. Collín a muller por arriba dos xeonllos, ben no medio das dúas pernas, un pouco máis sobre a esquerda, un golpe perfecto, escoitei o ruído do impacto partindo os dous osos, desviei rápido á esquerda, un golpe perfecto, pasei como un foguete preto dunha árbore e escorreguei cos pneumáticos cantando, de volta ao asfalto. Motor bo, o meu, ía de cero a cen quilómetros en once segundos. Até puiden ver o corpo todo desconxuntado da muller que fora parar, avermellado, encima dun muro, deses baixiños de casa de suburbio.

Examinei o coche no garaxe. Pasei orgullosamente a man suavemente polo gardalamas, o parachoques sen marca. Poucas persoas, no mundo enteiro, igualaban a miña habilidade no uso desas máquinas.

A familia estaba vendo a televisión. Xa deches o teu paseíño, agora estás máis tranquilo?, preguntou a miña muller, deitada no sofá, mirando fixamente o vídeo. Vou durmir, boas noites  a todos, respondín, mañá vou ter un día horrible na compañía.

RUBEM FONSECA (Os melhores Contos Brasileiros de 1973. 1974)

Rubem Fonseca (1925) escritor e guionista brasileiro. O seu estilo agudo e mordaz valéronlle os máis destacados galardóns, como o Premio Camões (o máis destacado en portugués) ou o Juan Rulfo. Destacan nel o tratamento da crueldade, as situacións corrosivas nas que coloca os personaxes, os xiros de humor...