ESMAGAMENTO DAS GOTAS

Eu non sei, olla, é terrible como chove. Chove todo o tempo, por fóra tupido e gris, aquí contra o balcón con goteiróns calados e duros, que fan plaf e se esmagan como labazadas un detrás doutro, que fastío. Agora aparece unha pinguiña no alto do marco da fiestra, fica tremelicando contra o ceo que a esnaquiza en mil brillos apagados, vai crecendo e cambaléase, xa vai caer e non cae, aínda non cae.

Está prendida con todas as uñas, non quere caer e vese que se agarra cos dentes mentres lle medra a barriga, xa é unha gotaza que pendura maxestosa e, de súpeto, zup, alá vai, plaf, desfeita, nada, unha viscosidade no mármore.
Pero hainas que se suicidan e entréganse axiña, brotan no marco e aí mesmo tíranse, paréceme ver a vibración do salto, as súas perniñas desprendéndose e o grito que as emborracha nesa nada do caer e aniquilarse.

Tristes pingas, redondas inocentes pingas. Adeus pingas. Adeus.

JULIO CORTÁZAR. Historias de Cronopios e de Famas (1962).