CLARO QUE DOE

Claro que cando rebentan os brotes doe

Por que, se non, dubidaría a primavera?
Por que toda a nosa ardente arela
está unida á xeada e amarga néboa?
O abrocho estivo envolto todo o inverno.
Que acontece agora? Algo que se consume e estala?
Claro que cando rebentan os brotes doe,
doe o que crece

e o que o constrinxe.

Claro que é duro o caer das gotas,

trementes de ansiedade, prendidas penduran
ás pólas da árbore; inchan, esvaran,
o peso púxaas cara abaixo... Como se aferran!
Magoa a incerteza, o medo a se escindir,
magoa sentir o abismo que atrae e chama por ti,
e, aínda así, permanecer e estremecer.
Magoa querer quedar 

e querer caer.

Entón, cando todo magoa e nada axuda

a que os brotes das árbores xubilosos rebenten,
entón, cando xa ningún medo as retén,
as gotas das pólas caen relucentes,
esquecen que polo novo estaban asustadas
esquecen que pola viaxe estaban angustiadas,
e, nun segundo, senten a suprema seguranza,
descansan na confianza 

que creou o mundo.

Karin Boye, escritora sueca (1900-1941).