O sentinela

Estaba empapado e enlamado e famento e aterecido a 50.000 anos luz da casa.

O sol alumaba cunha rara luz azul, e a gravidade -o dobre da que el estaba acostumado- dificultaba cada movemento.

Pero tras decenas de milleiros de anos, a guerra non cambiara. Para os pilotos do espazo era doada, coas súas relucentes astronaves e súas superarmas. Mais cando as naves tomaban terra, era o soldado de a pé, a infantaría, quen se tiña que apoderar do terreo, palmo a palmo, custase o sangue que custase. Xusto iso estaba acontecendo naquel maldito planeta, planeta dunha estrela da cal nin oíra falar até que lle fixeron poñer os pés nel. E agora era terreo sagrado porque os inimigos tamén estaban alí. Os outros, a única outra especie intelixente na Galaxia... monstros crueis, horrorosos e repulsivos.

O primeiro contacto fora cerca do centro da Galaxia; despois veu a lenta e difícil colonización duns doce mil planetas; unha guerra a primeira vista. Eles comezaran a disparar sen tentar negociar ou acordar a paz.

Agora loitaban planeta por planeta, nunha amarga guerra. 

Estaba empapado e enlamado e famento e aterecido; o día era cru, cun vento que mancaba os ollos. Pero o inimigo tentaba infiltrarse, e cada posto avanzado era vital. Mantíñase alerta, coa arma preparada. A 50.000 anos luz da súa casa, loitando nun mundo estraño e dubidando se viviría para volver ao fogar.

E entón viu que un daqueles seres viña arrastrándose cara a el. Apuntou e disparou. O inimigo deu ese un deses horribles e estraños gritos que eles daban e despois caeu inmóbil.

Ficou estremecido polo espectáculo que tiña diante. Debía poder acostumarse co tempo, mais el nunca puido. Esas criaturas eran tan repugnantes, con só dous brazos e dúas pernas, e aquela noxenta pel clara e sen escamas.

FREDRIC BROWN. Sentry (1954)