Juana de Ibarbourou (1892-1969), coñecida como Juana de América, foi unha poeta uruguaia que chegou vender máis libros que Gardel discos. Transgresora en moitos aspectos, Juana estivo moi influída pola obra de Rosalía de Castro. Ela mesma contou que espertou a súa vocación poética cando oía os versos da nosa escritora, que, de memoria, lle recitaba o seu pai, Vicente Fernández, un emigrante galego, muiñeiro de Lourenzá. Recoñecida e galadoada como poeta, tivo, porén, unha mala vida: sufriu violencia machista (do marido e do fillo) e acabou adicta á morfina. Deostada por uns e idolatrada por outros, Juana tiña, coa súa linguaxe sinxela e natural, un talento lírico indiscutible.
Adaptamos ao galego tres poemas da poeta uruguaia: en “Muller” lamenta a falta de liberdade das mulleres, que, pola contra, si gozan os homes; no segundo, “Lamentación” do libro “Las lenguas del diamante” (1919), escrito con 22 anos, desexa a morte para rematar coa dor que lle causa un amor perdido; en “Silencio”, vemos o rosaliano reclamo do mar como espazo de descanso da súa vida cansada.
MULLER
Se eu fose home, que enchente de lúa,
de sombra e silencio habíame dar!
Como, noite a noite, só deambularía
polos campos quietos e en fronte do mar!
Se eu fose home, que estraño, que tolo,
tenaz vagabundo que había de ser!
Amigo de todos os longos camiños
que incitan a ir lonxe para non volver!
Cando a min me acosan ansias andadeiras
que pena tan fonda dáme ser muller!
LAMENTACIÓN
Son enredadeira:
Bendita a machada que o meu tronco fira!
Son unha ametista:
louvado o lodo que o meu lume vista!
Lámpada votiva,
maldigo ao aceite que me ten viva.
Falena rosada,
soño nunha espiña, para ser cravada.
Rocha que desdeña o mel da froita,
pido, en cambio, o vaso cheo de cicuta.
Posto que perdín a luz do seu amor,
o ser que me deches, tómao, Señor!
Mutila a miña lingua que aínda por el dama.
Cega estes ollos que aínda buscan a súa chama.
Córtame estas mans covardes que imploran
e cérrame estes beizos que por el oran!
Converte en cinza,
estes pés que aínda buscan a ruta que el pisa.
Tapia os oídos,
que aínda o seu acento albiscan en cada ruído.
Ai, triste de min,
que luz e alegría co seu amor perdín!
Ai, triste de min,
que xa nunca, nunca serei o que fun!
SILENCIO
O meu lar tan lonxe do mar.
A miña vida tan lenta e cansada.
Quen me dera deitarme a soñar
unha noite de lúa na praia!
Morder musgos vermellos e acedos
e dispor dunha fresca almofada
cun montón deses curvados seixos
que están puídos polo sal das augas.
Dar o corpo aos ventos sen nome
baixo o arco do ceo profundo
e ser toda unha noite silencio
no burato ruidoso do mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario