1976. Nun cárcere chamado Liberdade.
Os presos políticos uruguaios non poden cantar sen permiso, asubiar, sorrir, cantar, camiñar rápido nin saudar outro preso. Tampouco poden debuxar nin recibir debuxos de mulleres embarazadas, parellas, bolboretas, estrelas ou paxaros.
Didaskó Pérez, mestre de escola, torturado e preso por ter ideas ideolóxicas, recibe un domingo a visita da súa filla Milay, de cinco anos. A filla tráelle un debuxo de paxaros. Os censores rómpenllo á entrada do cárcere.
Ao domingo seguinte, Milay tráelle un debuxo de árbores. As árbores non están prohibidas, e o debuxo pasa.
Didaskó elóxialle a obra e pregúntalle polos circuliños de cores que aparecen nas copas das árbores, moitos pequenos círculos entre as pólas.
⎼ Son laranxas? Que froitas son?
A nena faino calar:
⎼ Ssshhhh
E en segredo explícalle:
⎼ Bobo. Non ves que son ollos? Os ollos dos paxaros que trouxen ás agachadas.
 |
| Fotograma da animación en 3D de Eduardo Luzzatti |
Ningún comentario:
Publicar un comentario