Fugu[1]
é un peixe capturado nas costas do Pacífico de Xapón. O peixe ten un
significado especial para min desde que a miña nai morreu por comelo. O veleno
reside nas glándulas sexuais do peixe, dentro de dúas bolsas fráxiles. Ao
preparar o peixe, estas bolsas deben ser retiradas con precaución, xa que
calquera torpeza permitirá que o veleno escape polas veas. Lamentablemente, non
é doado afirmar se esta operación se levou a cabo con éxito ou non. A
comprobación é, por dicilo así, no momento de xantar.
O envelenamento por Fugu
é espantosamente doloroso e, case sempre, fatal. Se o peixe se ceou á noite, a
vítima adoita espertar por mor da dor durante o sono. Reméxese en agonía
algunhas horas e morre pola mañá. O peixe chegou a ser extremadamente popular
en Xapón despois da guerra. Até que se impuxeron estritas regras, era un
acontecemento realizar a perigosa operación de evisceración na propia cociña, e
invitar a veciños e amigos para a festa.
No momento da morte da
miña nai, eu estaba vivindo en California. A relación cos meus pais volvérase
algo tensa nese período e, por conseguinte, non souben das circunstancias que
rodeaban a súa morte até que regresei a Tokio dous anos despois.
Ao parecer, a miña nai
sempre se negara a comer o fugu, pero, nesa ocasión, fixera unha excepción,
logo de ser invitada por unha antiga amiga da escola, á cal estaba ansiosa por
non ofender.
Foi o meu pai quen me
proporcionou os detalles mentres conduciamos desde o aeroporto á súa casa no
distrito de Kamakura[2].
Cando finalmente chegamos, estaba finalizando un asollado día de outono.
‒ Xantaches no avión? ‒ preguntou meu pai. Estabamos sentados no piso tatami[3]
da súa sala de té.
‒ Déronme unha merenda lixeira.
‒ Debes estar famento. Comeremos tan axiña como chegue Kikuko.
‒ Déronme unha merenda lixeira.
‒ Debes estar famento. Comeremos tan axiña como chegue Kikuko.
O meu pai era
un home de aspecto formidable cunha gran mandíbula pétrea e furiosas cellas
negras. Penso agora, en retrospectiva, que se parecía moito a Chou En‒ Lai, aínda que el non
aceptaría semellante comparación, pois estaba particularmente
orgulloso do puro sangue de samurai[4] que corría na
familia.
KAZUO ISHIGURO
SE QUERES LER O RELATO COMPLETO PREME AQUÍ
[2]
Tatami: esteiras de tecido
groso de esparto, vimbios ou palma moi características das casas xaponesas, que se usaban para recubrir
todo o piso nas habitacións máis destacadas.
[3] Samurái: guerreiro do
antigo Xapón; élite militar
que gobernou o país durante séculos. A ética de honor samurai obrigábaos ao
seppuku ou hara-kiri, suicidio ritual (evisceración provocada por un corte no
ventre de esquerda a dereita) para evitar a vergoña da derrota, pagar por un
erro grave ou acompañar ao seu señor na morte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario