A pel mala



Maruxa Mallo:
 "Cabeza de negra" (1948)

A principios do século XVI, nos primeiros anos da conquista europea, o racismo impúxose nas illas do mar Caribe. Coartada e salvoconduto da aventura colonial, o desprezo racista realizábase plenamente cando se convertía no autodesprezo dos desprezados. Moitos indíxenas se rebelaron e moitos se suicidaron, por negarse ao traballo escravo, aforcándose ou bebendo veleno: pero outros se resignaron a outra forma de suicidio, o suicidio da alma, e aceptaron mirarse a si mesmos cos ollos do amo.
Para converterse en brancas damas de Castela, algunhas mulleres indias e negras se untaban o corpo enteiro cun ungüento feito de raíces dun arbusto chamado guao. A pasta de guao queimaba a pel e limpábaa, segundo se dicía, da cor mala. Un sacrificio en balde: ao cabo dos alaridos de dor e das chagas e as ampolas, as indias e as negras seguían sendo indias e negras.
Séculos despois, nos nosos días, a industria dos cosméticos ofrece mellores produtos. Na cidade de Freetown, na costa occidental da África, un xornalista explica: «Aclareándose a pel, as mulleres teñen mellores posibilidades de pescar un marido rico». Freetown é a capital de Serra Leoa: segundo os datos oficiais, do “Sierra Leone Pharmaceutical Board”, o país importa legalmente 26 variedades de cremas branqueadoras. Outras 150 entran de contrabando.

Eduardo Galeano. "Espellos brancos para caras negras", artigo  publicado en La Jornada, México, 21-8-1999.